Άννα Παντζέλη: «Από τη στενοχώρια μου έπαθα καρκίνο - Ευτυχώς τα κατάφερα, η πρόληψη σώζει»

Διαφήμιση - Advertisement

Η Άννα Παντζέλη παραχώρησε πρόσφατα συνέντευξη εφ' όλης της ύλης στην εφημερίδα OnTime. Η γνωστή ηθοποιός μίλησε, μεταξύ άλλων, για τη μάχη που έδωσε με τον καρκίνο, την οποία κέρδισε.

Να σημειωθεί ότι η Άννα Παντζέλη παραχώρησε τη συνέντευξη, με αφορμή την παράσταση «Καπούτ» στο Θέατρο Αλκμήνη, στην οποία πρωταγωνιστεί μαζί με τους Χάρη Εμμανουήλ και Δημήτρη Πετρόπουλο.

• Όλα αυτά τα χρόνια βρέθηκες σε πολύ δύσκολη οικονομική κατάσταση;

«Βεβαίως. Εμείς δουλεύαμε με τον άντρα μου και καταφέραμε να χτίσουμε ένα σπίτι στα Χανιά, το χαρήκαμε δώδεκα χρόνια, μετά δεν αντέχαμε οικονομικά, το βάλαμε υποθήκη και το χάσαμε, μας το πήρε η τράπεζα. Όλοι μας οι κόποι έκαναν φτερά. Τα χρόνια 2013, 2014 και 2015 ήταν πολύ δύσκολα (την πιάνουν λυγμοί). Εμείς τρώγαμε μακαρόνια και παίρναμε λίγο κιμά για την Αθηνά που γυρνούσε από το σχολείο για να βρει έτοιμο το φαγητό της και να μην το καταλάβει.

Θυμάμαι τότε μια γνωστή μου μου είπε: "Η μητέρα μου ψάχνει μια κοπέλα να της κάνει τις δουλειές στο σπίτι. Εσύ είχες παλιά μια κοπέλα, μπορείς να μου δώσεις το τηλέφωνό της;". Και της απάντησα: "Γιατί να μην πάω εγώ μία φορά τη βδομάδα στη μαμά σου;". Τα ’χασε. "Τι είναι αυτά που λες; Εσύ είσαι ηθοποιός. Μου κάνεις πλάκα;" μου είπε. "Όχι, καθόλου" της απάντησα. Πήγα παραδουλεύτρα και δεν ντρέπομαι να το πω».

• Πέρασες πολύ δύσκολα. Σου στοίχισε όλο αυτό. Έκλαψες πολύ;

«Ναι και όχι μόνο γι’ αυτό, αλλά γιατί από τη στενοχώρια μου έπαθα καρκίνο. Πιστεύω ότι προέκυψε από όλα αυτά. Τον Απρίλιο του 2020, επειδή εγώ συνηθίζω να κάνω ψηλάφηση στο στήθoς μου, την ώρα που έκανα vτoυς, έπιασα στο μαστό κάτι που ήταν σαν τη μύτη της καρφίτσας. Και αρχικά είπα: "Πού να πάω τώρα μέσα στον κορονοϊό; Εδώ πεθαίνει ο κόσμος". Κάθισα ένα βράδυ κι έγραψα τους στίχους ενός τραγουδιού που έχει τίτλο “Ένας πλανήτης κρίμα!”. Το έστειλα στην Eρωφίλη, που το μελοποίησε και το τραγούδησε. "Η φετινή μου άνοιξη μ’ άλλη καμιά δεν μοιάζει γι’ αυτό και με τρομάζει. Πού είναι τα λουλούδια σου, πού είναι τα φιλιά μου, χάνω τα όνειρά μου".

Η Eρωφίλη μού είπε ότι έκλαιγε όταν το τραγούδησε, γιατί της θύμισε μια περιπέτεια που είχε περάσει με την υγεία της, αλλά νόμιζε ότι το έγραψα για τον κορονοϊό. Εγώ δεν ήθελα να το πω σε κανέναν ότι είμαι άρρωστη. Πέρασα πολύ δύσκολα. Όταν βγήκαν οι εξετάσεις και η ογκολόγος μού είπε ότι είναι καρκίνος, έχασα τη γη κάτω από τα πόδια μου. Πρώτη φορά φοβήθηκα τόσο πολύ. Το πρώτο που σκέφτηκα γυρνώντας από τη γιατρό ήταν πώς θα το πω στην κόρη μου. Τότε η Αθηνά τελειοποιούσε τα γερμανικά της, γιατί θα έφευγε για τις μουσικές σπουδές της. Ήθελα να χειρουργηθώ αμέσως. Έλεγα στη γιατρό μου: "Δεν θέλω να τον πιάνω, να τον πλένω, να τον… πηγαίνω βόλτα, να ζω μαζί του"! Ήθελα να βγει αυτό το πράγμα από μέσα μου.

Χειρουργήθηκα και μετά ξεκίνησα χημειοθεραπείες. Μόλις μου είπε ο γιατρός ότι θα μου πέσουν τα μαλλιά μου, μεταξύ πρώτης και δεύτερης χημειοθεραπείας, τα ξύρισα. Προσπαθούσα να κάνω πλάκα ότι είμαι η "φαλακρή τραγουδίστρια". Έτσι το αντιμετώπισα, γιατί δεν ήθελα να δω τα ωραία μου μακριά μαλλιά να πέφτουν. Ευτυχώς, τα κατάφερα. Έκλεισα τεσσεράμισι χρόνια και οι εξετάσεις μου είναι καθαρές. Τον Ιούνιο θα κλείσω πέντε χρόνια και έχω πίστη ότι όλα θα πάνε καλά. Θέλω να πω στις γυναίκες ότι η πρόληψη σώζει. Επίσης, ότι ο καρκίνος παλεύεται. Δεν είναι εύκολο. Κι εγώ μπορεί να έκανα χιούμορ, αλλά το βράδυ έκλαιγα στο μπάνιο. Δεν ήθελα να με βλέπουν ο άντρας μου και το παιδί μου που έκλαιγα. Αργότερα, τους το είπα».

• Τι σου άλλαξε ο καρκίνος;

«Κατάλαβα ότι κάθε μέρα έχει μεγάλη αξία και πρέπει να τη ζω».