Πύρρος Δήμας: «Η σύζυγός μου μας προετοίμασε πριν πεθάνει, μου είχε πει να ξαναφτιάξω τη ζωή μου» (video)
Διαφήμιση - Advertisement
Διαφήμιση - Advertisement
Ο Πύρρος Δήμας απέκτησε τέσσερα παιδιά (Ελένη, Βίκτωρας, Μαρία και Νικόλας) με τη σύζυγό του Αναστασία, η οποία έφυγε από τη ζωή τον Ιούνιο του 2018, νικημένη από τον καρκίνο.
Ο χρυσός Ολυμπιονίκης παντρεύτηκε με την Αφροδίτη Σκαφίδα στις 3 Φεβρουαρίου 2024 και τον Απρίλιο της ίδιας χρονιάς καλωσόρισαν στον κόσμο την κορούλα τους.
Προς το τέλος της συνέντευξης, ο Πύρρος Δήμας μίλησε στον Τάσο Τρύφωνος για την απώλεια της Αναστασίας το 2018. «Η Αναστασία μας προετοίμασε, 3,5 χρόνια περάσαμε δύσκολα. Άντεξε σε μια αρρώστια που οι γιατροί έλεγαν 6-9 μήνες και άντεξε 3,5 χρόνια. Είχε έρθει Αμερική, είχαμε πάει σε γιατρούς εκεί, μας είχαν δει. Ήταν καλά, είχα κουραστεί να την κυνηγάω στα μαγαζιά. Ήταν ένας άνθρωπος που της άρεσαν τα ταξίδια και αυτό της πρόσφερα το τελευταίο διάστημα. Μέχρι που υποτροπίασε και εκεί όλοι σήκωσαν τα χέρια ψηλά... Ήμουν δίπλα της όταν "έφυγε". Ευτυχώς και οι Αμερικάνοι μου είπαν "φεύγεις, πας Ελλάδα, όσο χρειαστεί". Με στήριξαν πολύ από την αμερικάνικη Ομοσπονδία όλο το διάστημα», είπε αρχικά ο χρυσός Ολυμπιονίκης...
Και συνέχισε: «Το μόνο άγχος της Αναστασίας ήταν ο μικρός, τα άλλα παιδιά είχαν πάρει τον δρόμο τους. Εμένα μου είχε πει ότι "είσαι μικρός και πρέπει να ξαναφτιάξεις τη ζωή σου". Η Μαρία και ο Νικόλας ήταν σπίτι και ζορίστηκαν με όλο αυτό που πέρασαν. Ο Βίκτωρας, που ήταν πιο δεμένος με τη μητέρα του, ήρθε με το μυαλό να στηρίξει, αλλά όταν είδε την κατάσταση μου είπε "μπαμπά δεν μπορώ" και έφυγε. Είναι πράγματα που δεν μπορούμε να τα διαχειριστούμε. Θυμάμαι και κολλητούς φίλους που απομακρύνθηκαν για κάποιο διάστημα γιατί δεν ήταν εύκολο».
Ο Πύρρος Δήμας πρόσθεσε: «Μετά τα παιδιά με κράτησαν ζωντανό, όρθιο. Όταν αρρώστησε η Αναστασία ήμουν 95 κιλά και όταν την έχασα ήμουν 120. Υπάρχουν άνθρωποι που χάνουν κιλά, εγώ έπαθα νευρική βουλιμία γιατί αυτό με ηρεμούσε, με έκανε καλά. Ήταν πολύ δύσκολο. Όλα θέλουν τον χρόνο τους, σιγά σιγά να τα χωνεύουμε μέσα μας, αλλά δεν παύει ποτέ τους ανθρώπους μας να τους αγαπάμε και να τους σκεφτόμαστε».