Γιώργος Κιμούλης: «Υπήρχε μέσα στον τρόπο διαπαιδαγώγησης, τρώγαμε ξύλο στο σχολείο» (photo)
Διαφήμιση - Advertisement
Διαφήμιση - Advertisement
Να σημειωθεί ότι ο Γιώργος Κιμούλης, ο Δημήτρης Γκοτσόπουλος και ο Θοδωρής Κατσαφάδος, σε παραγωγή της εταιρείας Μέθεξις του Χρήστου Τριπόδη και σε συνεργασία με το ΔΗ.ΠΕ.ΘΕ Αγρινίου, παρουσιάζουν την καλοκαιρινή περίοδο σε όλη την Ελλάδα και την Κύπρο, την τραγωδία του Σοφοκλή, «Φιλοκτήτης».
Όπως αναφέρεται στη σχετική ανακοίνωση, στον «Φιλοκτήτη» ο Σοφοκλής δραματοποιεί μια επιχείρηση απάτης, την οποία οργανώνει ο Οδυσσέας και αναλαμβάνει να εκτελέσει ο Νεοπτόλεμος, ο νεαρός γιος του Αχιλλέα. Οι δύο άνδρες καταφθάνουν στην ακατοίκητη Λήμνο, στην άκρη, στην εσχατιά του Κόσμου, εκεί όπου οι Αχαιοί είχαν εγκαταλείψει για δέκα χρόνια τον Φιλοκτήτη, πληγωμένο από µία αγιάτρευτη πληγή. Η αποστολή τους είναι να κλέψουν το περίφημο τόξο του Φιλοκτήτη, γιατί χωρίς αυτό είναι αδύνατη η άλωση της Τροίας.
• Ποιοι άνθρωποι καθόρισαν τον τρόπο που προσεγγίζεις την τέχνη σου;
«Θυμάμαι ότι ο Χορν μου είχε πει κάποτε: "Ποτέ μην παίξεις ρόλους κατώτερους από σένα για να νιώθεις εσύ σημαντικός. Οι ρόλοι είναι πάντα μεγαλύτεροι από εμάς. Ακόμη κι αν παίξεις αποτυχημένα, η όλη σου προσπάθεια σε τανύζει, και αυτό το τέντωμα σου αυξάνει τις δυνατότητες".
Ο Σταμάτης Φασουλής μου έμαθε ότι η δουλειά μας πάνω από όλα είναι μια κατασκευή. Η τεχνική είναι απαραίτητη. Σχεδόν μου διέγραψε αυτή την ευκολία που κουβαλάει το ρήμα "παίζω".
Ο άλλος μεγάλος μου δάσκαλος ήταν ο Γιώργος Χειμωνάς. Μου έμαθε έναν τρόπο ανάλυσης των κειμένων και τον απόλυτο σεβασμό στην ανθρώπινη ιδιοφυΐα. Γιατί συνηθίζουμε τον οποιονδήποτε ιδιοφυή ή να τον κοιτάμε καχύποπτα ή να θεωρούμε ότι κάποιο τυχαίο γεγονός τον τοποθέτησε εκεί.
Και ο άλλος ήταν ο Κώστας Γεωργουσόπουλος, που μου έμαθε κάτι πάρα πολύ σημαντικό, ότι η ζωή μας είναι ένα είδος ιχνηλασίας. Ιχνηλατούμε τον χώρο που μας έχει μοιραστεί, αλλά πρέπει να βλέπουμε πάντα τα ίχνη των προηγούμενων που πέρασαν από αυτό τον τόπο πριν από εμάς, για να πατήσουμε πάνω τους με σεβασμό και στη συνέχεια να φτιάξουμε τα δικά μας».
• Η συνεργασία σου με τον Δημήτρη Χορν ήταν κυριολεκτικά ένας τεράστιος βατήρας για σένα από νωρίς.
«Ξέρεις ποιο είναι το πιο περίεργο; Ότι δεν μου είχε πει σχεδόν τίποτα για την υποκριτική. Μου είπε σχεδόν τα πάντα για τη ζωή. Υπήρχε μια σχέση πατέρα - γιου ουσιαστικά. Αυτοί ήταν και οι ρόλοι που παίζαμε στην παράσταση, αλλά τους προχωρούσαμε και στη ζωή. Ήταν γενναιόδωρος με αυτούς που αγαπούσε σε ακραίο βαθμό, αλλά και πολύ αυστηρός, επώδυνα αυστηρός και σκληρός. Αν ήθελε να σου δώσει ένα μάθημα και να είναι σίγουρος ότι θα σου μείνει για όλη σου τη ζωή, δεν ήταν καθόλου φειδωλός ως προς τη βιαιότητα αυτού του μαθήματος.
Αλλά εμείς ήμασταν και μια γενιά που θεωρούσαμε σχεδόν δεδομένο όλο αυτό από τους δασκάλους μας. Υπήρχε δηλαδή μέσα στον τρόπο διαπαιδαγώγησης. Τρώγαμε ξύλο στο σχολείο, το έχω προλάβει. Γι’ αυτό και δεν μου φαινόταν περίεργη η αυστηρότητα που είχε ο Χορν.
Δεν ξέρω να σου απαντήσω αν η πολιτική ορθότητα σήμερα, που έχει αλλάξει άρδην τον τρόπο συμπεριφοράς, διαμορφώνει διαφορετικά κάποιους νέους ανθρώπους. Βεβαίως και πιστεύω ότι κάθε πρόσωπο έχει ανάγκη τον σεβασμό, σε όποια ηλικία κι αν βρίσκεται, ακόμη και έμβρυο. Oι επιστήμονες λένε ότι ύστερα από κάποιες συγκεκριμένες μέρες κύησης το έμβρυο νιώθει πόνο. Από εκείνο το σημείο και έπειτα, η έννοια "άνθρωπος" σίγουρα αξίζει σεβασμό. Άλλωστε ο σεβασμός έχει άμεση σχέση με τον πόνο και την προφύλαξη να μην πονέσει κάποιος».