Καρυοφυλλιά Καραμπέτη: «Οι γυναίκες δεν λένε την ηλικία τους - Εάν κρυβόμαστε, είναι σαν να αποδεχόμαστε ότι έχουμε ημερομηνία λήξης»
Διαφήμιση - Advertisement
Διαφήμιση - Advertisement
«Ο ηλικιακός ρατσισμός, ειδικά απέναντι στις γυναίκες, είναι ένα από τα κακώς κείμενα της πατριαρχικής κοινωνίας. Οι άντρες, από τα βάθη των αιώνων, δημιούργησαν νόμους και θεσμούς, σύμφωνα με τα δικά τους συμφέροντα, τη δική τους φιλοσοφία ζωής. Τους άρεσε να βάζουν μια ημερομηνία λήξης στη γυναίκα.
Οι γυναίκες, πολλές φορές, δεν λένε την ηλικία τους, ούτε καν στις επιστήθιες φίλες τους, γιατί φοβούνται και έχουν αποδεχτεί ότι η γυναίκα έχει ημερομηνία λήξης. Όταν έχει περάσει τα 45 και ξαφνικά δε "θεωρείται" σeξουαλικά ελκυστική, πρέπει να κρύψει την ηλικία της για να συνεχίσει να θεωρείται νέα, ενεργητική, ακμαία. Αυτό είναι τόσο λάθος. Εάν κρυβόμαστε, είναι σαν να αποδεχόμαστε ότι έχουμε ημερομηνία λήξης.
Εγώ δηλώνω την ηλικία μου ευθαρσώς, είμαι 66 χρονών και δεν έχω κανένα πρόβλημα να το δηλώσω, εντελώς ακτιβιστικά, για να στείλω αυτό το μήνυμα.
Ποτέ, καμία φάση της ζωής μου δε με φόβισε. Ούτε η εμμηνόπαυση. Πάντα ήμουν παρούσα με γενναιότητα, παρακολουθούσα τα φαινόμενα μέσα μου και γύρω μου με ανοιχτά μάτια και ορίζοντες, προσπαθώντας να κατανοήσω το γιατί της ύπαρξης και της φθοράς, την ουσία αυτής της περιπετειώδους πορείας. Τι σημαίνει, όμως, τελικά φθορά; Γιατί κάτι χάνεις, κάτι κερδίζεις: πατάς πιο γερά στα πόδια σου, είσαι πολύ πιο ώριμος πνευματικά και ψυχολογικά.
Διάβασα κάτι που μου έκανε εντύπωση, το συζήτησα μάλιστα με κυρίες στο περιβάλλον μου, που βρίσκονται στα 80 τους και έχουν την υγεία τους. Σύμφωνα, λοιπόν, με μελέτες και ποσοστώσεις, ο άνθρωπος στα 80 του είναι στην πιο ευτυχισμένη περίοδο της ζωής του, απελευθερωμένος από άγχη, διάγει την πιο ήρεμη και διαυγή φάση του, ενώ οι νέοι άνθρωποι έχουν άγχη, ψάχνουν την ταυτότητά τους, το ορμονικό τους σύστημα είναι "τρελαμένο". Θα ήθελα πολύ να έχω καταφέρει να το βιώσω.
Έχω βιώσει καταθλίψεις, οι οποίες ήταν προϊόν απωλειών, είτε φυσικών, με την έννοια του θανάτου, είτε εpωτικών χωρισμών. Το να μη νιώθει κάποιος τον ψυχικό πόνο είναι αναπηρία. Φυσικά και έχω κλάψει, έχω συρθεί στα πατώματα, δεν έχω βγει από το σπίτι, είχα τα παντζούρια κατεβασμένα. Απλώς, δεν ήθελα να επιτρέψω στον εαυτό μου αυτό να διαρκέσει σε βάθος χρόνου. Εκεί, καταφύγιο ήταν η δουλειά μου, η συμπαράσταση από την κοινότητα αγαπημένων φίλων και ανθρώπων.
Η κατάθλιψη δεν είναι καλός σύμβουλος, γι’ αυτό, αν μας διαβάζουν άνθρωποι που βρίσκονται σε αντίστοιχη κατάσταση, να μη μένουν μόνοι, να κοινωνικοποιούνται, να δραστηριοποιούνται, να μιλήσουν σε αγαπημένα τους πρόσωπα, να βγουν μια βόλτα στη φύση, αλλά να μη μένουν μόνοι».