Πάρης Σκαρτσολιάς για την απώλεια του πατέρα του: «Ήταν το πιο μεγάλο χαστούκι της ζωής, είναι πληγή που δεν κλείνει»

Διαφήμιση - Advertisement

Ο ηθοποιός Πάρης Σκαρτσολιάς παραχώρησε συνέντευξη στην εφημερίδα «On Time Σαββατοκύριακο» και τη δημοσιογράφο Σίσσυ Μενεγάτου.

Ήταν Αύγουστος του 2021 όταν ο Πάρης Σκαρτσολιάς βυθίστηκε στο πένθος, καθώς έφυγε από τη ζωή ο αγαπημένος του πατέρας...

«Ο ήρωάς μου. Ο πατέρας μου. Ο καλύτερος φίλος μου. Το στήριγμά μου. Το πρότυπό μου. Η πηγή της δύναμής μου. Θα είσαι πάντα εδώ. Σ' αγαπώ πολύ. Καλό ταξίδι μπαμπά», είχε γράψει τότε σε story του στο Instagram.

Στη συνέντευξή του στην «On Time Σαββατοκύριακο», ο γνωστός ηθοποιός ρωτήθηκε για την απώλειά του, καθώς αυτές τις μέρες συμπληρώνονται τέσσερα χρόνια από τότε που έφυγε από τη ζωή.

• Το πρώτο μεγάλο «χαστούκι» της ζωής ήταν ο θάνατος του πατέρα σου; Μάλιστα, αυτές τις μέρες συμπληρώνονται τέσσερα χρόνια από τότε που «έφυγε».

«Ναι, έτσι είναι. Προς το παρόν τουλάχιστον, το πιο μεγάλο "χαστούκι" της ζωής. Είναι πληγή που δεν κλείνει. Όμως, όσο περνάει ο καιρός, το διαχειρίζεσαι, μαθαίνεις να ζεις με αυτό, προσαρμόζεσαι αναγκαστικά. Όταν "έφυγε" ο πατέρας μου, έπαιζα στο θέατρο, στην παράσταση "Η Σαμάνθα και ο Μαξ στο βυθό της ασφάλτου", και έκανα πρόβες για τον "Αμερικάνικο Βούβαλο". Έπαιξα κανονικά.

Το θέατρο λειτουργεί λυτρωτικά. Εγώ έτσι το νιώθω. Από την άλλη, αν θέλεις να μιλήσουμε με την ψυχρή λογική, κανένας από τους θεατές που έχει πληρώσει εισιτήριο δεν ενδιαφέρεται για το αν έχει συμβεί κάτι στη ζωή σου. Κι εσύ πρέπει να κάνεις τη δουλειά σου. Οπότε κάνεις την καρδιά σου πέτρα κι ανεβαίνεις στη σκηνή. Αυτό έκανα».

• Τι είναι αυτό που σου έρχεται πρώτο στο μυαλό από τον πατέρα σου και το θυμάσαι πολύ έντονα;

«Πολλά. Θα εστιάσω όμως στα εξής: Το 2015 που δούλευα στο θέατρο και στην τηλεόραση, δεν είχα πάει σε δραματική σχολή. Το 2014 ήμουν στη "Βεάκη" και την παράτησα. Στη Δραματική Σχολή του Θεάτρου Τέχνης μπήκα το 2016. Όμως, από το 2015 δούλευα πολύ στο θέατρο και στην τηλεόραση και είχα κλείσει και για την επόμενη σεζόν.

Τότε μου είχε πει ο πατέρας μου: "Θέλεις να είσαι ηθοποιός για τα επόμενα πέντε χρόνια ή για τα επόμενα πενήντα;". "Για τα επόμενα πενήντα χρόνια", του απάντησα. "Ωραία, για να γίνει αυτό, στρώσου, διάβασε και πήγαινε σε δραματική σχολή", μου είπε. Έτσι κι έκανα. Και τελικά μπορώ να σου πω τώρα, έπειτα από σχεδόν δέκα χρόνια, ότι ήταν η καλύτερη επιλογή που έχω κάνει στη ζωή μου. Για πολλούς λόγους.

Το δεύτερο είναι ότι με έμαθε να παλεύω πάντα για τους άλλους και να μην περιορίζομαι στον εαυτό μου. Ο πατέρας μου ήταν αλτρουιστής. Ένας υπέροχος πατέρας και άνθρωπος με υψηλές αξίες και ιδανικά. Είχαμε πολύ δεμένη σχέση πατέρα-γιου».