Δώρα Χρυσικού: «Όταν διαγνώστηκα με καρκίνο κυριάρχησε ο φόβος - Κατάλαβα ότι δεν ήθελα να γίνω μητέρα» (video)
Διαφήμιση - Advertisement
Διαφήμιση - Advertisement
Η Δώρα Χρυσικού είχε συγκλονίσει, όταν μίλησε τον Σεπτέμβριο του 2021 για τη μάχη της με τον καρκίνο. Η γνωστή ηθοποιός, που βγήκε νικήτρια, ήταν καλεσμένη στην εκπομπή «Στούντιο 4», όπου εξομολογήθηκε στη Νάνσυ Ζαμπέτογλου και τον Θανάση Αναγνωστόπουλο:
«Όταν διαγνώστηκα με καρκίνο, ο φόβος κυριάρχησε απόλυτα αλλά για λίγο καιρό και κυριαρχεί όλο και λιγότερο όσο περνάει ο καιρός. Αλλά νομίζω ότι αν με ρωτήσεις "ποια είναι η μεγαλύτερη πρόκληση που έχεις ως άνθρωπος;", σίγουρα είναι ο φόβος. Ο φόβος σε παραλύει. Είναι ο φόβος ότι θα πεθάνεις και μετά είναι ο φόβος όταν απομακρύνεσαι από τον θάνατο, είναι ο φόβος της υποτροπής.
Ο φόβος έχει διάφορες μορφές... Είναι και ο φόβος αποδοχής, εγκατάλειψης... Εγώ φοβόμουν "Θα με θέλουν; Θα με θέλει ο σύντροφός μου; Θα βρίσκω δουλειά;". Εμένα ο φόβος μου πάντα ήταν εάν θα με αγαπάνε, έχω τεράστιο θέμα αποδοχής. Υπάρχουν άνθρωποι που όταν τους λένε "μπράβο" είναι ένα boost για το εγώ τους, ενώ εμένα μου δημιουργεί μια μεγάλη ευθύνη. Όταν μου λένε "μπράβο" δεν είναι ότι εγώ είμαι καταπληκτική, αλλά ότι κάποιος άνθρωπος είδε την αλήθεια σου. Πάντα ψάχνω αυτή τη μικρή Δώρα που στα γεμιστά έπρεπε να την πάρει ο ύπνος.
Έφυγαν άνθρωποι αλλά το θέμα είναι ποιοι φεύγουν. Από ένα σημείο και μετά έχω γίνει πιο υπομονετική και ανεκτική και καταλαβαίνω την ανθρώπινη μοίρα μέσα από την ασθένεια. Κάποιοι μπορεί να μην αντέχουν, έφυγαν από δίπλα μου και κοντινοί μου. Υπήρξε μια φίλη μου που δεν με έπαιρνε τηλέφωνο. Στεναχωριόμουν και κάποια στιγμή μου είπε "δεν μπορώ να το αντέξω, δεν ξέρω τι να σου πω". Προφανώς και συγχωρείς αλλά καλείσαι να επαναδιαπραγματευθείς όσους αντέχουν. Οι άλλοι καλούνται να προσαρμοστούν σε μια Δώρα που δεν λέει πάντα "ναι" κι αυτό ξεβολεύει τους άλλους.
Δε θα γινόμουν ποτέ κυνική, δεν είναι στον χαρακτήρα μου. Επειδή ήταν αχαρτογράφητα νερά όλο αυτό, δεν ήξερα τι θα γίνει. Είναι ένα γεγονός που αλλάζει τις συνιστώσες και τις ισορροπίες. Επίσης, έχεις τη δικαιολογία ότι μπορείς να κάνεις ό,τι θες! Όμως, κατάλαβα ότι αυτό που αποτελεί τον καμβά της προσωπικότητάς σου δεν αλλάζει. Εγώ έγινα πιο ευαίσθητη και κοινωνικά ευαισθητοποιημένη. Αυτά που με ενδιέφεραν και πριν από την ασθένεια, τώρα είναι εις διπλούν. Διότι τώρα έχω μια δεύτερη ευκαιρία και πρέπει να τα κάνω! Όταν σου δίνεται μια δεύτερη ευκαιρία φροντίζεις να μην επαναλάβεις τα λάθη του παρελθόντος. Ίσως δεν γίνεται, αλλά κάποια πράγματα τα προσαρμόζεις. Ο σύντροφός μου μού στάθηκε πάρα πολύ. Εγώ τίποτα δεν θεώρησα δεδομένο...
Ήμουν σε διαδικασία εξωσωματικής και ευτυχώς που δεν συνέβη. Εγώ ήμουν πολύ τυχερή μέσα σε όλη τη διαδικασία γιατί εκεί συνειδητοποίησα ότι δεν ήθελα να κάνω παιδί. Είχα μπει σε αυτή τη διαδικασία γιατί πάτησα τη "μπανανόφλουδα" των κοινωνικών επιταγών. Ένας άνθρωπος που ακολουθούσε τη δική του πορεία και δεν άκουγε ποτέ τις σειρήνες, παρόλα αυτά είχα μπει σε αυτή τη διαδικασία. Αυτό το κοινωνικό είναι πολύ ενδόμυχο, πολύ υπόγειο... Δεν το ήθελα, δεν είχα το μητρικό ένστικτο που έβλεπα σε άλλες γυναίκες. Πήγαινα με βαριά καρδιά στην εξωσωματική. Πήγαινα γιατί είμαι πολύ πειθαρχημένη. Όταν συνέβη αυτό και αφαίρεσα και τη μήτρα, μετά, όταν πια μπορούσα να πω "φτου, ξελευτερία", εκεί συνειδητοποίησα πια ότι μάλλον δεν ήθελα να γίνω μητέρα. Αν ήθελα θα το έκανα με άλλον τρόπο. Ήταν μια έκρηξη συνειδητότητας. Από την ανάγκη συνειδητοποίησα απόλυτα τη δική μου επιθυμία».